Niemandsland ?

Mijn liefste,

Heb jij het ook zo koud in deze dagen van pure kilte? Of kan jij je verwarmen aan die vele mooie momenten die nu voorgoed tot “vroeger” behoren? En droog jij ook je tranen met flarden van het verleden? Of ga jij vooral verder met de glimlach zoals je die vroeger zo onbezonnen kon tevoorschijn toveren?

Zorgen ze in Niemandsland wel goed voor je? Is er wel iemand om je hand vast te houden wanneer het eventjes wat minder gaat? En gaan ze wel met je op stap als je eventjes “gewoon weg” wilt zijn? Vertel alsjeblieft eens over het leven dat je nu leeft. Mogen wij eindelijk geloven dat je goed terecht bent gekomen?

En hoe zit het met je rotsvaste hoop waar je zo aan vasthield? Je heb toch niet toegelaten dat ze die zomaar verbrijzelden tot kleine kiezelsteentjes? Je blijft toch vasthouden aan die ene dag dat alles weer goed komt? Je blijft toch hopen dat de zon altijd voor jou zal schijnen? Je blijft de koude toch trotseren met je warme liefde?

Mijn lief, weet je wel dat ik je ongelooflijk mis?
Mijn lief, weet je wel dat ik je altijd graag zal zien?
Mijn lief, weet je wel dat ik van je hou?

Slagschaduw ...

Over zijn verloren gegane liefde voor Claire en het overlijden van zijn beste vriend Lode schrijft het hoofdpersonage hetvolgende:



"Claire... Hij mist haar niet... Lode wel...
Lode is een gemis dat maar niet overgaat... De herinneringen mogen dan wel verbleken, het gemis vermindert nauwelijk. Hij moest een steeds zwaardere jas aaneen steeds kleiner haakje ophangen..." (Uit "Slagschaduw van D. Van Reybrouck)



En ja... Zo gaat het... Zo gaat het in het leven nu eenmaal...