Chaos!

Voordat er zee of land was en een lucht die alles toedekt, bestond er slechts één aanschijn der natuur in dit heelal. Men sprak van Chaos, een primaire ongevormde massa, niet anders dan een bonk gewicht, een samnraapsel van slordige kiemen van niet goed gecombineerde dingen. Er was nog geen Titanenzoon die rondom zonlicht gaf, geen Zuster Maan die steeds haar nieuwe sikkels vol liet groeien; er was geen aarde, zwevend in omsingelende lucht, op eigen zwaarte balancerend; Amphitrites zee had toen nog geen armen rond het lange wereldstrand gelegd. Aarde en zee en lucht, ze waren allemaal wel ergens, maar de aarde was niet begaanbaar, water niet bevaarbaar en lucht nog onverlicht; geen element had eigen omtrek en alles zat iets anders dwars, omdat steeds in één ding strijd tussen koud en warm gevoerd werd, tussen droog en vochtig, tussen wat hard en zacht was, tussen zwaar en zwaarteloos...

Uit: Ovidius, Metamorphosen, vers 5 - 20

Vertaald door Marietje D'Hane - Scheltema

Vrouwtje Theelepel

Mama en papa hebben wellicht nooit een betere manier gevonden om kleine evelyn stil te houden... Vrouwtje Theelepel... puur jeugdsentiment...

PS. Dat ik zo stillekes werd van die grijsgedraaide videotape zal wel niet aan de stem van de introzangeres liggen... Dat stemvervormers in die tijd nog lang niet zo populair waren, is duidelijk! Héél duidelijk :-)

Outbox!

Maandagnacht... omdat ik de slaap niet meteen kon vatten (soms is een mens zo moe dat slapen geen evidentie meer is), rommelde ik nog wat in mijn mailbox... en plots stuitte ik op volgende mail... Geschreven op 13 oktober 2007...

Vandaag, een paar maand later denk en schrijf ik nog altijd in dezelfde taal... Of hoe de tijd soms echt stil staat... en tegelijk toch ongenoegzaam verder tikt... alsof elke minuut de laatste zou kunnen zijn...

Beste ... ,

Ik lig hier in mijn bed... je kent het wel... staren, staren en nog eens staren... die blik op oneindig en hopen dat je aan het einde van de weg nog de moed vindt om die hele eind nog eens opnieuw af te leggen... terug naar vandaag, naar vannacht, naar nu ... terug naar "hét nu"... Oooooh, wat ben ik onderweg verloren gelopen...

Het is vrijdagavond, de klok draait rond 23 uur 55 en het enige waar ik op dit moment kan aan denken is aan het immense verdriet dat mij exact drie weken geleden is overvallen... Nooit eerder heb ik zo een intens gevoel van verdriet, onmacht en pijn gekend... en nooit eerder heb het zo moeilijk gehad om over iets te praten... Al drie weken probeer ik "het leven van vroeger" gewoon draaiende te houden: ik probeer te lachen wanneer de wereld dit van mij vraagt, ik probeer te reageren zoals de maatschappij dat nu eenmaal vraagt, kortom: ik probeer mee te draaien in een wereld die al die tijd al niet meer de mijne is... Er gaat geen uur voorbij of ik denk aan die ene 21 sept... er gaat geen minuut voorbij of ik denk aan die ene week... er gaat geen seconde voorbij of ik denk aan mama, mijn lieve mama... ik mis haar zo! Ik mis haar zo ontzettend!

Ze komt wel duizend keer op een dag... die ene vraag: "Waarom?" Ja, "Waarom?" moest ik mama laten gaan op een moment dat nog helemaal niet het onze was... Al wat je dan kan doen is zoeken, verdwaasd om je heen kijken... al wat je dan kan doen is dolen... en hopen dat het antwoord ergens verscholen ligt...en ondertussen kijk je rond... wil je erover praten maar lijken de woorden maar niet te komen... de stilte wordt oorverdovend... woorden worden verzwegen nog voor ze gezegd zijn en voor je het weet is alleen je eigen zelve een klankbord... Ja, hoe graag je er ook zou over praten... hoe graag ik er ook zou over praten, het gaat niet... ik kan zelfs niet huilen... tranen drogen nog voor ze vochtig zijn en dat terwijl ze misschien de wonden eens zouden kunnen zuiveren... Maar neen, dat verdomde lichaam van mij weigert naar buiten te komen met haar verdriet... God, al kreeg ik maar één traan...

En ja, hier spreekt dat het aloude cliché: 'het leven is zo oneerlijk...' Een zinnetje dat druipt van zinpasserij maar zijn clichés nu niet eenmaal clichés omdat ze zoveel waarheid in zich hebben... "Het leven gaat voort, maak er het beste van!"... Mjah, nog zo een oneliner... mensen zeggen het goedbedoeld maar geen van allen weet wellicht dat de wereld helemaal niet verder draait... NEEN! Mijn leven staat nog altijd stil... Wat vroeger zo verdomd normaal leek, lijkt nu een droom, is nu pure heimwee... Vroeger vroeger vroeger... vroeger verteert al hetgene vandaag nog overblijft... vroeger verteert al hetgene ik meedraag naar de dag van morgen... God, kon ik maar spelen met tijd... my history... my future past... my story...

Zoals ik al zei: "Ik lig hier in mijn bed... je kent het wel... staren, staren en nog eens staren... die blik op oneindig en hopen dat je aan het einde van de weg nog de moed vindt om die hele eind nog eens opnieuw af te leggen... terug naar vandaag, naar vannacht, naar nu ... terug naar "hét nu"... Oooooh, wat ben ik onderweg verloren gelopen..."

-Evelyn-

Aanrijding in Moscou

Zaaaaaaaaalig...

Conclusie!

Ziehier de conclusie van mijn uiterst boeiende (euhmeuhm) bachelorproef:

"Dat aan de gemeenteraad, door zijn exclusieve bevoegdheid aangaande de zaak van de wegen, een verregaande bevoegdheid werd toegekend, blijkt duidelijk uit bovenstaande uiteenzetting.

Onze regelgeving kent een duidelijke bevoegdheidsafbakening in verband met de toekenning van een verkavelingsvergunning die eveneens voorziet in de aanleg of wijziging van wegen: met uitzondering van de zaak van de wegen, waarvoor de wetgevende macht exclusief bevoegd is, geldt de uitvoerende macht als enige vergunningsverlenende overheid.

Bijgevolg kan het college van burgemeester en schepenen slechts dan een verkavelingsvergunning toekennen wanneer de gemeenteraad voorafgaandelijk tot een bindend, definitief en gunstig gemeenteraadsbesluit kwam. Is dit niet het geval, dan is de vergunningsverlenende overheid nagenoeg verplicht om de verkavelingsaanvraag te weigeren. Samengevat kunnen we dus stellen dat het college van burgemeester en schepenen slechts een beslissing inzake de verkavelingsaanvraag kan nemen nadat de gemeenteraad een gunstige uitspraak heeft gedaan over de zaak van de wegen.

Is de burger hierbij echter van mening dat de gemeenteraad tot een verkeerd besluit kwam, dan heeft hij de mogelijkheid om het raadsbesluit aan te vechten bij de bestendige deputatie of de Vlaamse Regering en/of om een verzoek tot schorsing of annulatie in te stellen bij de Raad van State."

21 februari 2008

Lieve mama, je kan er van op aan dat je mij samen met onze papa, uw ventje, een fantastische jeugd hebt gegeven… ik heb kinderjaren gehad die je elk kind toewenst, kinderjaren waarvan velen alleen maar kunnen van dromen… je hebt me liefde gegeven zoals alleen een moeder dat kan, je hebt zorg voor me gedragen zoals alleen een moeder dat kan… het doet dan ook ontzettend veel pijn te weten dat je – de dag dat ik zelf mama word – niet naast me zal staan…

Geef mijn
kind
nu al maar
een hand

En fluister
maar
dat al je
toekijkt

Vertel haar
maar al
dat je
mee stapt

Schreeuw
vandaag nog
dat je
altijd
op haar zal
wachten…

Frontaal!

Ken je het gevoel dat de wereld eventjes stopt met draaien? Ken je het gevoel dat je zou willen vasthouden aan dat tijdloze moment? Wel, het was een hele tijd geleden... maar vandaag, heel onverwacht, bracht zo een gestolen minuut...

Na een slechte nacht en met gezicht dat op een donderwolk lijkt, draai ik met een zwier van jewelste de deur van de gang (Ugent) open en BAM (!!!) daar staat de jongen waar je tijdens de lessen je ogen niet van kan afhouden!

Van een frontale botsing gesproken...
Ik wil méér van dat !!!

Honderd !!!

Ik ben verre van een statistiekvreterke maar de 100ste blogpost kon ik toch maar moeilijk zomaar laten passeren... 100 posts zeg! Toen ik op 11 november l.l. mijn eerste schamele woordjes de wijde wereld instuurde had ik er geen flauw benul van dat het allemaal zo een vaart zou lopen...

Vandaag, 100 posts later zeg ik: ik hou wel van mijn eigen stekje op het net... én het heeft als voordeel dat het de ideale agenda is :-)! Prima voor een planner zoals ik!

En dan nu?

Op naar de 200!

Op naar de 300!

The sky is the limit!

Schermutselingen!

Maandag, vroeg in de morgen, ...
Het is wellicht iedereen al eens overkomen... je wordt wakker, in de schamele illusie dat de nacht nog maar een paar uurtjes ver is maar algauw volgt een koude douche, een groot teleurstellend gevoel als je ziet dat de wekker zijn "wake-up-hour" bijna heeft bereikt! "Opstaan" is de boodschap, willen of niet... Hup hup met de geit!

Maandag, ergens in de voormiddag, ...
Is het uit plichtsbewustzijn? Of louter omdat ik de hete adem van de prof al in mijn nek voel? Feit is... deze voormiddag ben ik naar de bib van de faculteit getrokken om er te zoeken naar topics ivm "de bevoegdheid van de gemeenteraad bij het verlenen van verkavelingsvergunningen!" Mmmm... verkavelen, afdeling ruimtelijke ordening... een subcategorie van het Belgische Publiekrecht... En uitgerekend! Uitgerekend het boek dat ik nodig had, stond helemaal bovenaan, zogoed als tegen het plafond geplakt! Of hoe ik die scriptie op die manier nog "onbereikbaarder" zag worden!
"Daar staat een laddertje juffrouw" zei een vriendelijke ziel me toen hij zag hoe mijn blik een verre oneindigheid stond. "Dankje" zei ik met een licht piepstemmetje... Nu vraag ik mij af, zou de spreekbuis van die vriendelijke raadgevingen ook gehoord hebben hoe mijn gedachten het woord "hoogtevrees" scandeerden?

Maandag, kort na de middag...
Je denkt: EINDELIJK, de dag kan beginnen! Je stapt uit pure routine de bus op, gaat met een grote zucht zitten en dommelt rustig in... Tot een bende kleuters, waarschijnlijk op één of andere uitstap, vol enthousiasme op de bus stapt! En tot diezelfde ettertjes tonen dat ze in hun "waarom?-fase" zijn beland! Gedaan met de rust... en weg de illusie dat het misschien toch nog een leuk dagje zou kunnen worden...

Of hoe het cliché van "I hate mondays" ook deze week weer bevestigd werd...

Leona Lewis - Bleeding Love

16 februari 2008 en 't is een feit... wordt dit het liedje van het jaar? Weleuh... No objections your honour!

Kado, etentje en bloemen!

"Of ik geen Valentijn vierde?" vroeg een vriedin me daarnet aan de telefoon...

Wel, ik heb gisteren zowat alle winkels van Gent afgelopen om een geschikt valentijnskadootje te vinden... voor het lief van een vriendin! Ik heb tot gisterenavond laat met mijn beentjes onder de tafel gezeten... met een valentijnsdiner op het menu! En ik ben vandaag (samen met het kadozoekende meisje van gisteren) naar de plaatselijke bloemenwinkel geweest om de ruiker rozen voor een onbekende deerne te betalen!

Maar neen... vandaag geen valentijn voor mij...
Ik had koppijn :-)!

Weet je waar ik het méést van hou?

Er waren eens twee kleine witte konijntjes

die vonden elkaar echt verschrikkelijk lief

soms stuurde de één aan de ander een kaartje
soms stuurde de ander de ene een brief...

en op een dag zei het ene konijntje:

ik wil iets bijzonders ertellen aan jou

ik durf het echt bijna aan niemand te zeggen

maar weet je waar ik zo ontzettend van hou?

Ik vind het zo fijn als de maan staat te schijnen

en ergens wat mooie gitaarmuziek klinkt

en dat ik gezellig een beetje kan dromen

als iemand dan zachtjes een lied voor me zingt...

Het and're konijntje dacht: ' t is te proberen

ik ga naar de winkel en koop een gitaar

hij oefende iedere dag een paar uurtjes

en dacht na een tijdje: nu ben ik wel klaar!

Hij ging naar haar toe op een prachtige avond

hij speelde en zong over liefde en trouw

het and're konijntje zei: oh, wat geweldig

maar weet je waar ik toch nog veel meer van hou?

Ik hou zo van bloemen met prachtige kleuren

die overal groeien voor jou en mij

van bloemen die samen dag in dag uit geuren

die maken me altijd verschrikkelijk blij...

het and're konijntje dcht: ik ga mijn best doen

de volgende dag ging hij heel vroeg op pad

zodat hij ten slotte aan 't einde van de middag

een prachtige bos bij elkaar had geplukt...

Hij ging naar haar toe en zei: schat, kijk eens even

je zei met dat jij zo van bloemen genoot

ze lachte en riep: ' t is in één woord geweldig

zo' n stralende bos - en wat is hij groot!

Ze zette de bloemen meteen in het water

en riep: wat fantastisch - wat lief zeg van jou

maar weet je - ik durf het je haast niet te zeggen

want er is iets waar ik nog meer van hou!

Ik hou zo van lachen om clowns in een circus

die vallen en opstaan - en gek doen en zo

van clowntjes met rare en kleurige kleren

die springen en dansen in de show!

Toen dacht het konijntje: wat kan me gebeuren?

hij maakte zijn neus en zijn lippen knalrood

toen zocht hij wat kleren in allerlei kleuren

het één veel te klein - en het andere te groot...

Hij oefende uren - met vallen en opstaan

hij leerde iets leuks met een grote ballon

toen ging hij meer terug naar het andere konijntje

zodat ze zou zien wat hij allemaal kon...

Hij viel en hij struikelde over zijn schoenen

hij blies de ballon op - zo hard als hij kon

hij maakte hem vast aan een slinger volg hartjes

toen liet hij hme vliegen - omhoog naar de zon...

En 't and're konijntje riep: ooooh, wat fantastisch!

Ik moet zo verschrikkelijk lachen om jou

het is echt geweldig - al moet ik je zeggen:

er is toch iets waar ik nog véél meer van hou?

Ik hou zo ontzettend van samen iets eten

gewoon met z'n tweetjes - bij kaarslicht misschien

en dan ergens buiten, pal onder de hemel

zodat je de sterren en de maan kan zien...

Het ene konijntje dacht: ik ga mijn best doen

en zette toen vrolijk een tuintafel klaar

hij zorgde voor schalen vol lekkere hapjes

en schoof de twee stoeltjes heel dicht bij elkaar...

Hij liep naar haar huisje en vroeg: kom je vanavond?

en zij zei: dat lijkt me verschrikkelijk fijn

dan draag ik voor jou echt mijn prachtigste kleren

om zes uur vanavond - dan zal ik er zijn!

Ze kwam - en ze aten gezellig bij kaarslicht

ze praatten en lachten en dronken wat wijn

en toen zei ze zacht: wat een heerlijke avond

ik vind het geweldig om bij jou te zijn...

Je hebt me verwend met muziek en met bloemen

je speelde voor clown - je deed àlles voor mij

je hebt zelfs gezorgd voor dit mooie dineetje

en maakte me daarmee zo ontzettend blij!

Maar één ding heb ik je nog niet durven zeggen

en dat is waar ik echt het meeste van hou

want ik hou van alles wat jij hebt geregeld

maar lieverd - het mééste hou ik toch

VAN JOU !!!

(Marianne Busser en Ron Schröder, met tekeningen van Dagmar Stam)

Dag Professor!

Stel u voor...

Je zit op de laatste rij van het auditorium... klaar voor de eerste les van het semester... Er komt een jonge snaak binnen en die vraagt: "Is dit het auditorium waar rechtseconomie zal onderwezen worden?" Je antwoordt kort: "Ja"... en je denkt luidop "Spijtig genoeg"...

Diezelfde gast loopt naar voor, pakt de micro en zegt: " "Mijnen dames en heren, mag ik jullie aandacht... integendeel tot wat de meesten denken ben ik geen studentenvertegenwoordiger die jullie een cantus kom aanprijzen. Nee, ik ben wel degelijk Prof. en ik zal jullie het komende semester Rechtseconomie doceren... "

Ik geef jullie op een blaadje: op zo een momenten zou je door de grond kunnen zakken :-)!

Nu ja, welkom Professor... welkom!

James Blunt - Goodbye My Lover

Waar is de tijd dat ik uren en uren aan een stuk naar dit liedje luisterde? :-)
Waar is de tijd dat ik bijna onder de tram liep door naar dit liedje te luisteren? :-)
Waar is de tijd dat mijn mama en papa smeekten om eens een ander plaatje op te leggen? :-)

Waar is de tijd?
Waar is de tijd?
Vervlogen tijden...

Lentekriebels!

Na een vakantie om "U" tegen te zeggen, heb ik vandaag moeten vaststellen dat de stoelen van de unief nog altijd even hard zijn... de stof even saai én de proffen even zot! Voor zij die het niet moesten weten: 't verlof is over... voorbij...

En toch... toch brachten de zonnestralen vandaag een vervroegd lentegevoel! Jaja, de LENTE is in het land! Open de deuren! De lente staat ervoor! Zalig!

Van in Luxemburg...

Zo, terug thuis... morgen maak ik wel een verslagje van onze driedaagse... in afwachting alvast een schrijfseltje, een mijmering die mij daar in Luxemburg overviel...


Hoe laat het exact is, weet ik niet… maar we bevinden ons midden in de nacht van donderdag op vrijdag… Niels slaapt, Luxemburg slaapt… eigenlijk slaapt de hele wereld… Op een paar enkelingen na… en toeval of niet, maar ik ben één van die enkelingen…

Nog ietwat slaapdronken maar tegelijk helder en bewust, denk ik aan die flitsen uit de droom die mij mijn slaap ontnamen… Het waren flitsen… lichtflitsen. En ergens tussen een donkere duisternis en een verhelderend licht zag ik mama liggen… ze sliep… en hoe hard ik ook probeerde, ze was niet wakker te krijgen… Hoorde ze mij niet? Kon ze dan niet horen dat ik haar onnoemelijk hard mis… en dat ik haar zo hard nodig heb… Blijkbaar niet… want de oorverdovende stilte bood alweer geen antwoord op al mijn vragen… We konden niet praten… Alsof die lichtflitsen dat pijnlijk verhinderden…

Misschien kwam die droom er wel omdat ik deze middag, op een onbewaakt moment, het verhaal las van een vrouw wiens echtgenoot juist was overleden… Ook haar gezin werd kwalijk uiteen getrokken door die tergende ziekte van Kalher. De aanhef gaat als volgt:

[Hedwige en Mo ontmoetten elkaar in Nederland, hoewel beiden afkomstig zijn van het eiland Sint – Maarten. Behalve die Antilliaanse oorsprong was het de muziek die ze met elkaar verbond. Hedwige is van beroep muziekdocent. Ze leidt daarnaast een gospelkoor en vertolkt ook zingend de warmte en het meeslepende ritme van haar geboorteland. Tot kort voor zijn dood was Mo daar altijd bij. Als Hedwige en Mo met hun muziek een feest opluistereden, bleef niemand stil zitten.
“Van beroep lasser, van passie muzikant” zo typeert ze hem. Hij zong, speelde gitaar in haar gospelkoor en steelpan in zijn eigen steelband. Zeven jaar lang leed hij aan de ziekte van Kahler, een zeer langzaam voortschrijdende vorm van kanker die organen en botten aantast. Daarnaast functioneerde zijn immuunsysteem niet; elke kleine infectie leidde tot koorts en moest direct met antibiotica worden bestreden. Niettemin hadden ze het samen goed. Mo kon niet meer werken vanwege zijn afgenomen conditie, maar de muziek en de liefde van Hedwige gaven hem nog volop energie en levenskracht…]

Wat me gedurende het hele verhaal opviel waren de opvallende gelijkenissen en treffende verschillen tussen haar geschreven verhaal en mijn vele onvertaalbare gedachten… Vooreerst beschrijft ze op een heel herkenbare wijze de goedbedoelde maar bij momenten toch ongepaste vragen en opmerkingen van de omgeving… Of hoe sommige zielen zeggen dat “het dagelijkse kost geworden is”… Alsof je daar op zulk een moment iets aan hebt… Tussen de lijnen door kan je lezen dat ook Hedwige moeite had om een zinnige reactie hierop te formuleren… En op die manier wordt zelfs een uitje naar de supermarkt een beproeving… Een pure noodzakelijkheid…

Voorts heeft Hedwige het over de impact van Kalher op het gezinsleven… Haar echtgenoot had het “geluk” gehad om nog zeven jaar te genieten van zijn leven… En hoewel de verschillende infecties elkaar in een snel tempo opvolgende, toch was er in die zeven jaar sprake van een “mooie” tijd… Mo aanvaardde zijn ziekte en had de boodschap begrepen: “elke dag is een geschenk”.

De gedachte dat mijn mama die boodschap zelfs niet wou begrijpen doet vandaag de dag nog altijd pijn… Noch zijzelf, noch ik hebben het Myoloom ooit aanvaard, ooit toegelaten… Het leek in al die tijd wel alsof papa de enige was die wist waar we aan toe waren… Maar uit liefde… uit pure liefde bleven de (nochtans duidelijk aanwezige) symptomen onbesproken… Over “morgen” werd gesproken zoals we daar altijd over hadden gesproken: met veel plannen voor de toekomst… en met veel goesting om te leven!

En tenslotte… tenslotte lees ik dat de ultieme infectie van Mo dezelfde was als die van mama… Zowel bij Mo als bij mama begon alles door een infectie aan de teen… hoge koorts en het bloeden dat maar niet te stelpen was… ja, de “dooddoener” in de meest letterlijke en pijnlijke zin van het woord… Een teen! Een stomme teen… Alsof ze beiden de grip op het leven verloren hadden… Of hoe men niet meer de kracht vond om met beide voeten in het leven te staan…

“En hoe zit het nu met ons? Staan wij nog met onze beide voeten in het leven?” vraagt Hedwige zich vertwijfelend af…
“Inderdaad” denk ik dan… “Inderdaad…”

Dure Dagen!

Vakantie... veel tijd... veel tijd om geld op te doen! Vrijdag een dagje zee, zaterdag ons etentje, zondag een avondje Gent, gisteren een vergadering en lichtje blijven plakken, vandaag een dagje shoppen en vanaf morgen naar Luxemburg... Leuke dagen! En dagen waarop de centjes gretig rollen :-)!

Vakantie... veel tijd... veel tijd om leuke dingen te doen! Veel tijd om na te denken... Veel tijd om stil te staan bij dingen waar je anders niet kan of wil bij stilstaan...

Ik kijk er naar uit!

Tot vrijdag!

Een droom?

Een droom
Waarin jij
Mij
Zegt dat
Morgen alles
Anders zal
Zijn

Een droom
Waarin jij
Mij
Fluistert dat
Gisteren nooit
Meer terug zal
Keren

Een droom,
Net echt
Maar toch
Een droom

Krullen!

Als ik mijn bevallig tafelgezelschap mag geloven, dan zijn krullen weer in de mode! Dan zijn krullen weer een hebbedingentje! Ooooh, ik wist dat die weerbarstige haardos me ooit nog ging van pas komen... of om het met de woorden van n! te zeggen: "als ge iets lang genoeg laat staan, dan komt da vanzelf weer in de mode!"

Leve de krullen!

Lang leve de krullen!

Uitwaaien!

Na vele dagen binnenzitten ben ik vandaag een dagje gaan uitwaaien aan zee! Zalig! Er was veel wind, maar zeg nu zelf... je van tijd tot tijd eens laten dragen door de wind is toch te zot! Dat mijn krullen daardoor serieus "uit vorm" (euhmeuhm) zijn... dat neem ik er nog graag bij!

De zee!

De woeste zee!

Ik hou van de zee!

En ik hou van de vakantie!